Γιατί κανένας πια δεν προτάσσει το πρόβλημα του χρέους;

Δημήτρης Καζάκης

Όλοι, δεξιοί και αριστεροί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, στην τροχιά της «κανονικότητας», της υποτέλειας και της κατοχής.

Μετά την χθεσινοβραδινή διαβεβαίωση του κ. Τσίπρα, ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί άλλη λιτότητα στην Ελλάδα μετά τις εκλογές, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Οι διαβεβαιώσεις του κ. Τσίπρα αποτελούν εγγύηση! Ειδικά όταν διαβεβαιώνει επίσης ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ούτε καν τα μέτρα λιτότητας, που ήδη έχουν ψηφιστεί στα πλαίσια του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου 2019-2022.

Μεγάλη έκρηξη στο πουθενά

 

Ευτύχης Μπιτσάκης
Ένα άρθρο του Κώστα Ζαφειρόπουλου (Εφημερίδα των Συντακτών, 16-17/02/19) αποκάλυψε ότι και στη χώρα μας ευδοκιμεί και διαδίδεται από τα ΜΜΕ, ένα ρεύμα νεο-μυστικισμού, το οποίο δήθεν θεμελιώνεται στις σημερινές επιστήμες και κατά προτίμηση στη φυσική, στην κοσμολογία και στη βιολογία. Οι ιδέες αυτού του ρεύματος, αποτελούν ένα συνονθύλευμα που βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με τα δεδομένα των σημερινών επιστημών.

Μετά 7 χρόνια απάτης για τον Άσανζ οι ΗΠΑ ετοιμάζουν την απαγωγή της Πληροφόρησης

[Σήμαντρο αφύπνισης κάθε κατοίκου της «δημοκρατικής» Δύσης, αλλά ιδιαίτερης οξύτητας καμπανάκι για τους  ασκούντες  την λεγόμενη 4^η Εξουσία  (πληροφόρηση του πολίτη και έλεγχο των αρχόντων), το ακόλουθο άρθρο ξετινάζει την δόλια πλεκτάνη εξόντωσης ενός υποδειγματικού λειτουργού της  Αλήθειας  και απογυμνώνει από φύλλα συκής και ψιμύθια καμπαρέ το όλο κατεστημένο σύστημα πολιτικής και ΜΜΕ που διεκδικεί την κοσμοκρατορία. Ο Jonathan Cook  ελάμπρυνε επί δεκαετίες τους τίτλους της βρετανικής δημοσιογραφίας  (μιας άλλης εποχής), ως απεσταλμένος σε μέτωπα αναμέτρησης του πολιτισμού με την βαρβαρότητα και τιμήθηκε με υψηλό  διεθνές βραβείο για την προσφορά του.  Από χρόνια έχει αποσυρθεί και ζει στην Παλαιστίνη. Το τελευταίο βιβλίο του τιτλοφορείται: «Εξαφανιζόμενη Παλαιστίνη: Πείραμα του Ισραήλ με την Ανθρώπινη Απόγνωση» Disappearing Palestine: Israel’s Experiments in Human Despair” (Zed Books). His website is www.jonathan-cook.net]

Jonathan Cook

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Επί επτά χρόνια, από την στιγμή που ο  Τζούλιαν Ασανζ  ζήτησε άσυλο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, μας έλεγαν ότι κάνουμε λάθος, ότι είμαστε παρανοϊκοί  συνωμοσιολόγοι. Μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει πραγματική απειλή απέλασης του Ασανζ στις  ΗΠΑ, ότι ήταν όλα αυτά ήταν αποκυήματα της ταραγμένης φαντασίας μας.

Επί εφτά χρόνια ήμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε μα χορωδία δημοσιογράφων, πολιτικών και «ειδικών» να μας λένε ότι  Ασανζ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας φυγόδικος, ότι το δικαστικό σύστημα στην Βρετανία και στην Σουηδία έχει την ακεραιότητα και το κύρος να χειριστεί την υπόθεσή του με απόλυτο σεβασμό στον νόμο. Σπάνια κάποια χορωδιακή φωνή ξεχώρισε όλον αυτόν τον καιρό, σε υπεράσπισή του.

Free Julian Assange!

«Γέρος», «πάχυνε», «αγνώριστος»…

Ioanna Ypsilanti

«Γέρος», «πάχυνε», «αγνώριστος», «ρετάλι», ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς, που απέδωσαν στον Τζούλιαν Ασσανζ, οι γραφικοί παπαγάλοι της παγκόσμιας ξεπατικωσούρας, που αποκαλούν «Δημοσιογραφία».
Χειροπέδες και βιαιότητες στην σύλληψη του, από την Σκότλαντ Γιάρντ συμπλήρωναν την εικόνα του «εξευτελισμένου παράνομου» και προειδοποιούσαν τυχόν μιμητές, για την κατάληξη κάθε αντιρρησία του συστήματος.

Μια κατάληψη από τα σπλάχνα της οποίας βγήκαν σημαίες του FSA σε πορείες του Πολυτεχνείου…

Ο «αριστερός» Λαφαζάνης νομίζει πως θα ξεχαστούν τα γλέντια του μαζί με τους δολοφόνους μισθοφόρους των ιμπεριαλιστών στην… πλατεία Συντάγματος μπροστά στις σημερινές «αντιεθνικιστικές» του κραυγές;

Για θυμηθείτε: ΕΔΩ

* Να μην ξεχνάμε με ποιους συστρατεύτηκε η ξεφτιλισμένη «αριστερά» των ιμπεριαλιστών!

Aliki Papachela

Έχετε δεί πολλές καταλήψεις παγκοσμίως να διαφημίζουν το προϊόν τους τυπώνοντας και πουλώντας (μαύρα λεφτά φυσικά) μπλουζάκια, κούπες, τσάντες κλπ σαν καλή επιχείρηση εισροής μαύρου αφορολόγητου χρήματος;
Το παρακάτω κείμενο είναι
ανθρώπου που πέρασε απ την «κατάληψη» και κατάλαβε την αλήθεια.
Επειδή ο ίδιος το έχει μόνο για φίλους δεν βάζω τ όνομά του:

Η αριστερά απέναντι στα «ανοιχτά σύνορα»…

 

Το παρακάτω είναι  μετάφραση του άρθρου The Left Case against Open Borders της Angela Nagle, όπως δημοσιεύτηκε στο American Affairs (20/11/2018). Μετάφραση Σωτήρης Η. Καραλής

Προτού το «υψώστε το τείχος!» υπήρξε το «κατεδαφίσετε το τείχος!». Στην περίφημη ομιλία του, το 1987, ο Ροναλντ Ρήγκαν απαίτησε να εξαφανιστεί η «ουλή» του τείχους του Βερολίνου και επέμεινε ότι ο προσβλητικός περιορισμός στην ελευθερία μετακίνησης που αυτό αντιπροσώπευε, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από «ζήτημα ελευθερίας για όλη την ανθρωπότητα». Συνέχισε λέγοντας ότι αυτοί «που αρνούνται να πλαισιώσουν τις δυνάμεις της ελευθερίας» θα «εξαφανίζονταν» σαν αποτέλεσμα της ανίκητης δύναμης της παγκόσμιας αγοράς. Και πράγματι έτσι έγινε. Στους εορτασμούς της πτώσης του τείχους ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν διηύθυνε την «Ωδή στη χαρά» και ο Ρότζερ Γουότερς έπαιξε το «The Wall». Οι φραγμοί σε εργασία και κεφάλαιο έπεσαν σε όλο τον κόσμο· διακηρύχτηκε το τέλος της ιστορίας· και ακολούθησαν δεκαετίες παγκοσμιοποίησης οδηγούμενες από τις ΗΠΑ.

Ο Ρουβίκωνας διαφωνεί με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την Συρία

Δεν είναι απλώς άδειος ο ντενεκές του Ρουβίκωνα αλλά ξέρει και να ξεπλένει τον ιμπεριαλισμό.

Πάμε τώρα στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στην Βενεζουέλα όπου οι αριστεριστές και σωστά εδώ τηρούν διαφορετική στάση και στηρίζουν τον Μαδούρο και την Βενεζουέλα. Εδώ γιατί δεν ενοχλεί το γεγονός της στήριξης του Μαδούρο από Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Τουρκία ακόμα και από την Ιταλία; Γιατί όπως κάνουν στην περίπτωση της Συρίας δεν μιλούν για ενδο’ι’μπεριαλιστικές αντιθέσεις και δεν κρατούν ίσες αποστάσεις;

Όπως η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της Βενεζουέλας είναι αδιαπραγμάτευτη το ίδιο είναι και της Συρίας. Κάθε άλλη στάση δεν αποτελεί συνεπή αντιιμπεριαλισμό και δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο κίνημα πράγμα που το είδαμε στην περίπτωση της Συρίας με την ανυπαρξία του αντιπολεμικού κινήματος.

Η πρόσφατη απόφαση των Αμερικανών να αποχωρήσουν στρατιωτικά από την Συρία δεν είναι φυσικά μία στροφή σε μια πολιτική μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών. Αποτελεί προ’ι’όν στρατιωτικής και πολιτικής ήττας των ΗΠΑ. Ο διακηρυγμένος στόχος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ η αλλαγή καθεστώτος στην Συρία απέτυχε. Αυτή είναι μία εξέλιξη που θα έπρεπε να χαροποιεί κάθε συνεπή αντιιμπεριαλιστή. Στον Ρουβίκωνα όμως έχουν αντίθετη άποψη και όχι μόνο δεν χάρηκαν από αυτήν την εξέλιξη αλλά πέταξαν μπογιές στην πρεσβεία των ΗΠΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στην προκήρυξη που αναλαμβάνουν την ευθύνη της επίθεσης διαβάζουμε: