Θα ήθελα να αναφέρω σ’ εσάς μία παρατήρησή μου πάνω στο θέμα της λειτουργίας της προσφοράς του Χρήματος και της λειτουργίας του νομισματικού συστήματος. Εάν η κεντρική τράπεζα αυξήσει τα ρευστά διαθέσιμα του τραπεζικού συστήματος κατά ένα ποσό ΔΗ(100), η προσφορά αυξάνει (για rr=0,1) κατά ΔΜ=ΔΗ(1/rr)=100(1/0,1)=1000. Πρώτον, σε αυτό το αρχικό στάδιο να παρατηρήσουμε οτι η Κεντρική Τράπεζα δεν τα χαρίζει αυτά τα χρήματα (100), αλλά τα δανείζει με τόκο. Δηλαδή, ενώ αρχικά προσφέρεται ένα ποσό 100, θα πρέπει να επιστραφεί το ίδιο πλέον όμως τον τόκο π.χ. 0,01 του οποίου οι χρηματικές μονάδες δεν υπάρχουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χρηματικά ποσά που θα δημιουργήσουν οι εμπορικές τράπεζες και θα προσφέρουν υπό μορφή δανείων. Πρόκειται για δάνεια που πρέπει να επιστραφούν, πλέον ένα χρηματικό ποσό που αντιπροσωπεύει τους τόκους. Άρα, η κοινωνία υποχρεούται προς τις τράπεζες να επιστρέψει πίσω μία ποσότητα χρήματος ίσης όλων των τοκοχρεολυσίων για κάθε μονάδα χρήματος που κυκλοφορεί. Το μέσο επιτόκιο για όλη την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί θα πρέπει να είναι η διαφορά των μέσων επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων, ενώ ο χρόνος αποπληρωμής ο μέσος όλων των δανείων (προσφοράς χρήματος). Το συνολικό ποσό που θα πρέπει να επιστρέψει η κοινωνία στις τράπεζες θα πρέπει να βρεθεί από τον τύπο υπολογισμού του δανείου, το οποίο θα περιλαμβάνει:
Π.Α.= Το συνολικό ποσό όλων των τραπεζικών χορηγήσεων
Μέσο i = Μέσο i χορηγήσεων – Μέσο i καταθέσεων = Μέσο τραπεζικό κέρδος
Μέσο ν = Μέσο ν χορηγήσεων – Μέσο ν διάρκειας καταθέσεων
Έτσι για τις 100 χρηματικές μονάδες που προσφέρει η Κ.Τ. , η κοινωνία θα πρέπει να επιστρέψει πίσω το σύνολο των τοκοχρεολυσίων ΣΑ απο τον παρακάτω τύπο με ΠΑ (παρούσα αξία)=100, i τη διαφορά των επιτοκίων π.χ. χορηγήσεων 10% – καταθέσεων 4% = 6%, και ν= το μέσο ν όλων των δανείων π.χ ν=20. Τότε λύνουμε
ΔΜ=ΠΑ=Α{[1-(1/(1+i)^ν)]/i}=> 100=Α{[1-(1/(1+0,06)^20)]/0,06} => 100=Α11,5 => Α=8,69
Και το σύνολο της αξίας των τοκοχρεολυσίων είναι ΣΑ = Α * ν = 8,69*20 = 173,8 .
Με τον παραπάνω υπολογισμό βρίσκουμε οτι όταν η Κ.Τ. δάνεισε τις εμπορικές τράπεζες 100, θα πρέπει να της επιστραφούν 173,8. Με την παραπάνω μέθοδο μπορούμε να βρούμε και τί πρέπει να εισπράξουν απο την κοινωνία οι εμπορικές τράπεζες που έχουν προσφέρει χρηματικές μονάδες υπό μορφή δανείων. Άρα, αν η συνολική προσφορά χρήματος στην οικονομία είναι 1000 τότε θα πρέπει να επιστραφεί πίσω στο τραπεζικό σύστημα απο την κοινωνία, με βάσει τα παραπάνω μέσα επιτόκια και χρόνο αποπληρωμής των δανείων ΣΑ = 1740.
Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα πρόβλημα. Αφού βρίσκονται σε κυκλοφορία 1000 νομισματικές μονάδες, πού θα βρεθούν οι 740 νομισματικές μονάδες που υπολείπονται για να ξεχρεώσει η κοινωνία τις τράπεζες; Αυτές οι χρηματικές μονάδες δεν υπάρχουν και άρα η κοινωνία θα πρέπει να επιστρέψει στις τράπεζες περιουσιακά στοιχεία (πτώχευση) ώστε να γίνει συμψηφισμός της υπολειπόμενης αξίας του δανείου που στην ουσία είναι η αξία των νομισματικών μονάδων των τόκων .
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ 
Κε Μπογιόπουλε,
Θα ήθελα να αναφέρω σ’ εσάς μία παρατήρησή μου πάνω στο θέμα της λειτουργίας της προσφοράς του Χρήματος και της λειτουργίας του νομισματικού συστήματος. Εάν η κεντρική τράπεζα αυξήσει τα ρευστά διαθέσιμα του τραπεζικού συστήματος κατά ένα ποσό ΔΗ(100), η προσφορά αυξάνει (για rr=0,1) κατά ΔΜ=ΔΗ(1/rr)=100(1/0,1)=1000. Πρώτον, σε αυτό το αρχικό στάδιο να παρατηρήσουμε οτι η Κεντρική Τράπεζα δεν τα χαρίζει αυτά τα χρήματα (100), αλλά τα δανείζει με τόκο. Δηλαδή, ενώ αρχικά προσφέρεται ένα ποσό 100, θα πρέπει να επιστραφεί το ίδιο πλέον όμως τον τόκο π.χ. 0,01 του οποίου οι χρηματικές μονάδες δεν υπάρχουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χρηματικά ποσά που θα δημιουργήσουν οι εμπορικές τράπεζες και θα προσφέρουν υπό μορφή δανείων. Πρόκειται για δάνεια που πρέπει να επιστραφούν, πλέον ένα χρηματικό ποσό που αντιπροσωπεύει τους τόκους. Άρα, η κοινωνία υποχρεούται προς τις τράπεζες να επιστρέψει πίσω μία ποσότητα χρήματος ίσης όλων των τοκοχρεολυσίων για κάθε μονάδα χρήματος που κυκλοφορεί. Το μέσο επιτόκιο για όλη την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί θα πρέπει να είναι η διαφορά των μέσων επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων, ενώ ο χρόνος αποπληρωμής ο μέσος όλων των δανείων (προσφοράς χρήματος). Το συνολικό ποσό που θα πρέπει να επιστρέψει η κοινωνία στις τράπεζες θα πρέπει να βρεθεί από τον τύπο υπολογισμού του δανείου, το οποίο θα περιλαμβάνει:
Π.Α.= Το συνολικό ποσό όλων των τραπεζικών χορηγήσεων
Μέσο i = Μέσο i χορηγήσεων – Μέσο i καταθέσεων = Μέσο τραπεζικό κέρδος
Μέσο ν = Μέσο ν χορηγήσεων – Μέσο ν διάρκειας καταθέσεων
Έτσι για τις 100 χρηματικές μονάδες που προσφέρει η Κ.Τ. , η κοινωνία θα πρέπει να επιστρέψει πίσω το σύνολο των τοκοχρεολυσίων ΣΑ απο τον παρακάτω τύπο με ΠΑ (παρούσα αξία)=100, i τη διαφορά των επιτοκίων π.χ. χορηγήσεων 10% – καταθέσεων 4% = 6%, και ν= το μέσο ν όλων των δανείων π.χ ν=20. Τότε λύνουμε
ΔΜ=ΠΑ=Α{[1-(1/(1+i)^ν)]/i}=> 100=Α{[1-(1/(1+0,06)^20)]/0,06} => 100=Α11,5 => Α=8,69
Και το σύνολο της αξίας των τοκοχρεολυσίων είναι ΣΑ = Α * ν = 8,69*20 = 173,8 .
Με τον παραπάνω υπολογισμό βρίσκουμε οτι όταν η Κ.Τ. δάνεισε τις εμπορικές τράπεζες 100, θα πρέπει να της επιστραφούν 173,8. Με την παραπάνω μέθοδο μπορούμε να βρούμε και τί πρέπει να εισπράξουν απο την κοινωνία οι εμπορικές τράπεζες που έχουν προσφέρει χρηματικές μονάδες υπό μορφή δανείων. Άρα, αν η συνολική προσφορά χρήματος στην οικονομία είναι 1000 τότε θα πρέπει να επιστραφεί πίσω στο τραπεζικό σύστημα απο την κοινωνία, με βάσει τα παραπάνω μέσα επιτόκια και χρόνο αποπληρωμής των δανείων ΣΑ = 1740.
Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα πρόβλημα. Αφού βρίσκονται σε κυκλοφορία 1000 νομισματικές μονάδες, πού θα βρεθούν οι 740 νομισματικές μονάδες που υπολείπονται για να ξεχρεώσει η κοινωνία τις τράπεζες; Αυτές οι χρηματικές μονάδες δεν υπάρχουν και άρα η κοινωνία θα πρέπει να επιστρέψει στις τράπεζες περιουσιακά στοιχεία (πτώχευση) ώστε να γίνει συμψηφισμός της υπολειπόμενης αξίας του δανείου που στην ουσία είναι η αξία των νομισματικών μονάδων των τόκων .
Με εκτίμηση,
Γιώργος Καπηρέλης
Email : kapigeorge@hotmail.com
Γιατι δεν υπαρχουν ανανεωσεις;