Στάθης
Ησυχα ξημέρωσε η 15η Νοεμβρίου μετά την πανσέληνο της 14ης και δύο μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η χώρα από την προτεραία ήδη, και ιδιαιτέρως χαράζοντας, είχε βάλει τα καλά της για να υποδεχθεί τον απερχόμενο προς τας δέλτους της Ιστορίας Πρόεδρο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα.
Το πρώτον σημαντικό της σημαδιακής αυτής ημέρας ήταν ότι το Air Force One προσγειώθηκε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» χωρίς να παρενοχληθεί από Τουρκικά μαχητικά.
- • Ο Μπαράκ κατέβηκε από τις σκάλες χοροπηδηχτούλης καθώς το συνηθίζει κι εύχαρις καθώς προβλέπεται. Απ’ όπου θα περνούσε
κι απ’ όπου πέρασε ο Πρόεδρας, δεν εκινείτο φύλλο, ουδέ πτηνό πετούσε. Ηταν σαν στο κέντρο των Αθηνών να είχε πέσει βόμβα νετρονίου (αυτή που εξαερώνει τους ανθρώπους και κάνει αβλαβή διέλευση από τα κτήρια). Προφανώς οι σατανικοί Συριζαίοι που οργάνωσαν την ανθρωποαπαγόρευση ήθελαν να μας θυμίσουν ότι ο Ομπάμα ήταν κι αυτός ένας Πρόεδρος των βομβαρδισμών και των εισβολών – όχι με βόμβες νετρονίου ίσως, αλλά απεμπλουτισμένου πλουτωνίου οπωσδήποτε.
- • Στα πάνελ είχαν ήδη αρχίσει οι σκυλοκαβγάδες μεταξύ Συριζαίων και Νεοδημοκρατών για το ποιος είναι πιο φιλοαμερικανός και ποιος πιο αμερικανόφιλος.
- • Νεόκοπος και αδαμάντινος δημοσιογράφος της «Αυγής» μας διαβεβαίωνε από οθόνης «βοθροκάναλου», που θα έλεγε και ο Πολάκης, ότι «θα νοσταλγήσουμε τον Ομπάμα». Δάκρυσα. Θα με πνίξει η νοσταλγία για τα μακελέματα στη Λιβύη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία. Για το Γκουαντάναμο, που επί οκτώ χρόνια ξέχασε να το κλείσει. Για τα 60.000.000 Αμερικανούς που δεν έβγαλε από τη φτώχεια και
για τόσα άλλα, για τα οποία είμαι βέβαιος ότι ο Τσίπρας θα πάει να ανάψει ένα κεράκι στο Θυσιαστήριο της Καισαριανής.
- • «Θυσίες του ελληνικού λαού». Η φράση αυτή είχε την τιμητική της. Λες κι είναι πράγμα αγαθό και αξιέπαινο να πεινάει κόσμος, να κόβονται μισθοί και συντάξεις, να χάνονται σπίτια, να κλείνουν μαγαζιά, να μένουν άνθρωποι άνεργοι και κάποιοι να αυτοκτονούν. Περίεργοι έπαινοι για πεισιθάνατα πράγματα.
- • Μας έχουν για πολύ χαχόλους.
- • Φιλότιμοι πάντως οι στραταίοι, βγάλανε από το σεντούκι της γιαγιάς την πολεμική σημαία με τον Αϊ-Γιώργη και την κράτησε στο ύψος της το άγημα. Απόκοντα και ο ΑΝΕΛ Καμμένος, όστις διαβεβαίωνε τον Μπαράκ ότι βγαίνουμε από την κρίση, βγαίνουμε.
Λέγε-λέγε-λέγε, θα πεισθούν τα άστρα και θα βγούμε…
Στο μεταξύ άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Η οποία ζήτησε με τη μία μειώσεις στις συντάξεις που δεν θα μειώνονταν ποτέ ξανά – οι μπαγάσηδες θέλουν να μειώσουν τον Τσίπρα.
- • Πάνω στη φάση άκουσα για χιλιοστή φορά ότι η κάθε πόρτα του «θηρίου» -της λιμουζίνας Ομπάμα- έχει είκοσι πόντους πάχος! Για χιλιοστή!..
- • Και γορίλες παντού! Γέμισε ο τόπος γορίλες. Και επαναλήψεις τηλεοπτικών πλάνων. Από χίλιες φορές το καθένα. Με λιγούρια και κολακευμένους κόλακες να κορδακίζονται παιανίζοντας όλα τα κλισέ που ακούσατε αυτές τις μέρες.
- • Το λίκνο της Δημοκρατίας. Μάλλον το εν λόγω λίκνο έχει γίνει σήμερα η κλίνη του Προκρούστη.
Ωσπου επιτέλους ο Μπαράκ (λέγεται ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Μπαράκας και ότι η γιαγιά του είχε ελληνική ρίζα) έφθασε στο Προεδρικό Μέγαρο κι αρχίσαμε να βγαίνουμε ξανά από την κρίση. Με τις φιλότιμες προσπάθειες του κυρίου Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου (ο οποίος αναβάθμισε τον χαιρετισμό σε αγόρευση), ο Μπαράκ φάνηκε να βαριέται αφόρητα και είπε κάτι κατά της λιτότητας και του χρέους, πλην όμως, φευ, ο μεταφραστής δεν το μετέφρασε! Αυτό βρήκε μωρέ να μη μεταφράσει, ο βαλτός;
- • O Μπαράκας επαίνεσε την Ελλάδα για τη συμπόνια και την ανθρωπιά με την οποίαν υποδέχεται τους πρόσφυγες, τους
οποίους, χωρίς καμιά ανθρωπιά και χωρίς καμία συμπόνια, ο Μπαράκας ξεριζώνει από τις χώρες που ξεπατώνει. Αξιος! Αξιος!
- • Αξιος να ομιλήσει με φόντο την Ακρόπολη (μετά θα προβληθούν και οι «300» του Μίλερ – μικρή συνεισφορά της βλακείας στα γράμματα). Ευτυχώς η συνάντηση του Μπαράκ (εκ του Μπαράκας και πιθανόν Παράγκας) με τον Πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο είχε αίσιο τέλος και ακούσθηκαν όσα έπρεπε να ακουσθούν για τη Δημοκρατία (και πώς την ακυρώνουμε), την Ειρήνη (και πώς την ξεσκίζουμε) και την Ελευθερία (και πώς τη στραγγαλίζουμε).
Ευτυχώς επίσης, όλα αυτά, προκειμένου να τα εμπεδώσουμε, επανελήφθσαν και στη συνάντηση του κ. Ομπάμα με τον κ. Τσίπρα. Οπου ο τελευταίος βρήκε την ευκαιρία στα αρχαία ελληνικά ιδανικά περί δημοκρατίας, ειρήνης(!) και ελευθερίας να προσθέσει και την «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Κολοσσός ο Τσίπρας. Είναι γνωστόν ότι οι αρχαίοι Ελληνες εκόπτοντο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, παίρνοντας ο ένας το κεφάλι του άλλου, αν το έβρισκαν ανυπεράσπιστο στο ξάγναντο.
Προσέτι τους διέκρινε ο πλουραλισμός. Αν ήσουν του χεριού τους σε έσφαζαν με φάσγανο, σπάθα, αμφίστομη σπάθα, χασαπομάχαιρο, δόρυ, ακόντιο, βέλος, κοτρόνα – μόνον το τσεκούρι απέφευγαν, το έβρισκαν κάπως βάρβαρο.
- • Εκεί πάντως που ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα πρέπει να έπαθε την πλακάρα του ήταν όταν παρατηρούσε τη γλώσσα του σώματος
του Τσίπρα. Ο δικός μας, επιμελώς ατημέλητος, αφού άνετος και χύμας μίλησε στον Μπαράκα στον ενικό, σωριάστηκε στην πολυθρόνα του, χωρίς να μπορεί κανείς να καταλάβει αν βαριόταν ή αν υπέφερε.
Βαριανάσαινε. Δυσφορούσε. Κοίταζε το ταβάνι. Εκανε γκριμάτσες. Δεν ήξερε τι να κάνει τα χέρια του. Είχε τα πόδια του ανοιχτά λες κι ήταν στον καφενέ και όταν όλα επιτέλους τελείωσαν, κούμπωσε το σακάκι του και με ένα ουφ έχωσε τα χέρια στις τσέπες. Δίπλα του ο Μπαράκ έδειξε προς στιγμήν εξαγριωμένος, αλλά μετά το ξεπέρασε. Αλλωστε δεν ήταν για αυτόν η πρώτη φορά που τα λόγια ήταν θερμά αλλά τα σώματα μουδιασμένα, αδιάφορα, αλλού.
Αντιθέτως, πρώτη φορά θα είναι για τον Μπαράκ Ομπάμα να περνάει κάτι απ’ όσα κάνει στα ψιλά του παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Πράγματι, τα φώτα αυτή τη στιγμή είναι στραμμένα πάνω στον κ. Τραμπ και τη σύνθεση της κυβέρνησής του κι όχι στην πανσέληνο Ομπάμα που πέρασε.
…………………………………………………………
Ομως, σταματάω κι εγώ να γράφω, ώρα να κατέβω στο κέντρο…
ΥΓ.: Ο υπογράφων τη στήλη εύχεται ολόθερμα στον Θανάση Πλεύρη να ξεπεράσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την υγεία του και να σταθεί ξανά στα πόδια του, σιδερένιος.
Πηγή: enikos.gr
Ημερολόγιο 2
Για τρίτη κατά σειρά φορά ανανεώνεται η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» -κάτι σαν η κυρία Λεπέν να βρίσκεται παντού στους δρόμους με στολή στρατοχωροφύλακα– στη Γαλλία. Η οποία κατάσταση ανάγκης κρατάει έναν χρόνο τώρα – μπα! «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» και οι προηγμένοι Ευρωπαίοι;!
Καλημέρα σας και ούτε προχθές μπόρεσε να κρατηθεί ο κ. Παππάς. Αρχισε να υπαγορεύει στους δημοσιογράφους (στο κέντρο Τύπου για την επίσκεψη Ομπάμα) πώς να καλύψουν το γεγονός. «Να δώσετε σε όλη την ανθρωπότητα το μήνυμα της ανάπτυξης της χώρας» – ο άνθρωπος το έχει το χάρισμα, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την τύφλα του.
Υπαγορεύομεν και βρίζομεν όπως ο Πολάκης: «Λαμόγια, κομπλεξικοί, δηθενάδες του μικροαστικού ψευτοευπρεπεισμού, πολιτικά φερέφωνα της διαπλοκής, πληρωμένα μικρόφωνα και κονδυλοφόροι: Καταπιείτε τη γλώσσα σας, πνιγείτε στη Χολή σας, κρεμαστείτε απ’ τις γραβάτες σας… Τη σημασία αυτού που έγινε σήμερα για το Χρέος δεν την κρύβετε ό,τι αηδία και να πείτε». Παναγία, σώσε! Λουλούδι!
Αλλά, αν αυτή είναι η πλευρά της (ανυπόφορης πλέον) βαρβαρότητος, υπάρχει και η πλευρά της γελοιότητος. Δόθηκε σε δημοσιογράφο της ΕΡΤ ερώτηση για τον Πρόεδρο Ομπάμα κι εκείνος ερωτών, του έπλεκε το εγκώμιο…
- • Ω του άδοξού μας επαρχιωτισμού.
- • Ευτυχώς που δεν μίλησε αγγλικά ο Τσίπρας. Μίλησε όμως ελληνικά με αμερικανική προφορά. Μεγάλη προσφορά στη σύσφιξη των σχέσεων των δύο λαών.
Πάντως, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» φάνηκαν πιο μικρά απ’ όσον συνήθως και πιο πτερόεντα. Ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατάφερε τα λόγια του Ελύτη να ακουστούν σαν λόγια επαιτείας. Αντιθέτως, ο Πρόεδρος Ομπάμα τα πήγε καλύτερα. Είπε και δυο κουβέντες από τον «Επιτάφιο» του Περικλή – ξέρετε, αυτόν που κατήργησαν από τη διδακτέα ύλη του Λυκείου οι Γίγαντες Μπαλτάς και Φίλης.
- • Ψιλοντρέπομαι. Ή μάλλον ντρέπομαι βαθύτατα.
Κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος Ομπάμα, χθες, ξεχρέωσε για μιαν ακόμη φορά με κούφια λόγια το χρέος της ανθρωπότητος απέναντι στο «λίκνο της Δημοκρατίας» – αν για όλες τις φορές που έχουμε ακούσει τέτοια λόγια παίρναμε ένα σέντσι τη λέξη, θα είχαμε ξεχρεώσει.
- • Ποιος θυμάται τον Κλίντον να λέει «είμαστε όλοι Ελληνες»; Ποιος τον θυμάται να ζητά συγγνώμη για πολλά απ’ τα δεινά που οι ΗΠΑ επέφεραν στην πατρίδα μας; Ακόμα και ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη για το 1204! Ενθυμείται κανείς τίποτα απ’ αυτά; Οχι! Το χρέος όμως της Ελλάδας το ενθυμούνται όλοι. Παρ’ ότι ψευδές και επαχθές. Παρ’ ότι ειδεχθώς αποπληρούμενο, παρ’ ότι εργαλείο για τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, όλοι αυτό το χρέος έχουν στον νου τους
κι όχι το χρέος της Γερμανίας για τις πολεμικές επανορθώσεις προς την Ελλάδα. Μας εμπαίζουν όταν ομιλούν για το χρέος της ανθρωπότητας προς τους Ελληνες και μας σφάζουν για το χρέος που φόρτωσαν στους Ελληνες εγχώρια παράσιτα και ξένοι επικυρίαρχοι.
Αλλά, γιατί να μη μας ζητάει «γενναίες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις» ο κ. Ομπάμα, όταν για «γενναίες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις» κοκορεύεται ο Τσίπρας;
- • Ο κ. Ομπάμα προσπάθησε με φόντο την Ακρόπολη να σκιαγραφήσει την «κληρονομιά του» στην ανθρωπότητα. Αστειότητες. Αλήθεια, τι γέννησε τον κ. Τραμπ; Έβλεπα τον Ομπάμα χθες να κυκλοφορεί σε κενό ανθρώπων γύρω του, έβλεπα την πολιτική ερημιά να τον περιβάλλει πάνω στον Ιερό Βράχο
και ήταν σαν να έβλεπα τον φόβο του δημοκράτη για τη δημοκρατία, τον φόβο του δημοκράτη για τα επίχειρα των έργων του.
Ομως, ας το πάρουμε λίγο αλλιώς. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έκλινε το όνομα της δημοκρατίας σε όλες τις πτώσεις κατά το διήμερον της επίσκεψής του. Ομως στην πραγματικότητα δεν αναφερόταν στην άμεση λαϊκή δημοκρατία των Αθηναίων, αλλά στην άγρια ολιγαρχική δημοκρατία των Ρωμαίων – αυτήν που άλλωστε είχαν μπούσουλα, όταν συνέθεταν το πολίτευμα των ΗΠΑ, οι πατέρες του Αμερικανικού Εθνους.
Στο αμερικανικό πολίτευμα που εκφράζει καλύτερα παντός άλλου τον καπιταλισμό, ο Καίσαρ και ο Πομπήιος θα συγκρούονται αιωνίως. Και ο ρόλος του λαού θα είναι να επικροτεί πότε τον έναν και πότε τον άλλον. Ενας λαός αιωνίως πελάτης. Στο δόκανο ενός αέναου δικομματισμού. Ή ενός συστήματος-αντισυστήματος όταν τα πράγματα φθάνουν το τελευταίο το σκαλί, όταν δηλαδή η ολιγαρχία αρχίζει να φλερτάρει την τυραννίδα.
Αν στην αθηναϊκή δημοκρατία οι δύο πόλοι ήταν οι αριστοκράτες και ο λαός, στη ρωμαϊκή δημοκρατία οι δύο πόλοι ήταν οι πατρίκιοι και οι πατρίκοι – με τους πληβείους να ακολουθούν τους μεν ή τους δε. Το πολίτευμα αυτό χρειάζεται ή δημαγωγούς που κολακεύουν τον λαό ή αυταρχικούς ηγέτες που τον απειλούν για το καλό του. Και στις δύο περιπτώσεις ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος μπορεί να είναι μόνον υποκριτικός.
Ετσι ο κ. Ομπάμα μπορεί να ομιλεί εναντίον της αποικιοκρατίας (μάλιστα… συνδέοντάς με το «σιδηρούν παραπέτασμα») την ίδια ώρα που εισβάλλει σε χώρες, διαλύει κράτη, εξανδραποδίζει πληθυσμούς.
Ολη η ομιλία του κ. Ομπάμα από το Ιδρυμα Νιάρχος προς την ανθρωπότητα (ο Ομπάμα στη… Στέγη), αν την ακούσει κανείς, δεν είναι παρά η ηχώ του ενός ψευδούς ως το επόμενο.
- • Η αστική τάξη δεν χρειάζεται πια την αστική δημοκρατία. Κι αυτό δεν το λέει ο κ. Τραμπ ή η κυρία Λεπέν, το έχουν επιλέξει εκείνες οι πλευρές της διεθνούς αστικής τάξης, που οδηγούν την παγκοσμιοποίηση στο επόμενο βήμα της ή στη ρηγμάτωσή της, αναλόγως των συμφερόντων που θα επικρατήσουν.
Και ένα τελευταίο που αφορά εμάς. Οι τελευταίοι στρατιωτικώς υπολογίσιμοι Λακεδαιμόνιοι έπεσαν σχεδόν έως ενός στη μάχη των Φιλίππων, μαχόμενοι στο πλευρό του Οκταβιανού. Εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης, η Ιουλία Γενεά υιοθέτησε τη Σπάρτη.
Και έκτοτε η αγέρωχη πόλη έγινε ένα λούνα πάρκ των Ρωμαίων. Οι Σπαρτιάτες συνέχιζαν να κάνουν ότι ζουν κατά το πάτριο πολίτευμα και οι συρρέοντες Ρωμαίοι τουρίστες τους παρατηρούσαν και διασκέδαζαν. Ωσπου οι Λάκωνες έσβησαν…
Πηγή: enikos.gr
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ 