Δύο ειδήσεις που δεν είναι καθόλου καθησυχαστικές.
Είχε δεν είχε τελικά η ΕΕ έχωσε τη μύτη της σε μια σύγκρουση που είχε πάρει τον ειρηνευτικό δρόμο της, εδώ και αρκετό καιρό χάρις στη παρέμβαση της Ρωσικής διπλωματίας.
Σε αυτό βοήθησε αναμφίβολα και η στάση της Αρμενίας, που δεν χάνει ευκαιρία να αποδείξει ότι παραδοσιακά προσβλέπει αμετανόητα στη Δύση όχι προφανώς για την επίλυση των συνοριακών της προβλημάτων με το Αζερμπαϊτζάν – ένα διαχρονικό πρόβλημα που κάθε άλλο παρά μπορεί να λυθεί από δυνάμεις που δυναμιτίζουν ολόκληρες περιοχές και υποπεριοχές του πλανήτη – αλλά περισσότερο επειδή μια τέτοια σχέση δημιουργεί ενδεχομένως μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, που ουδέποτε δόθηκε η δυνατότητα να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητά της.
Παρ’ όλα αυτά ο πρωθυπουργός της Αρμενίας γλίστρησε στην αγκαλιά των Ευρωπαίων, προφανώς και από τα σπρωξίματα της Πελόζι, που μετά τη Ταιβάν συμπλήρωσε τη γεωπολιτική της περιοδεία και με μια επίσκεψη στον Καύκασο, επιβεβαιώνοντας το σοβαρό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη περιοχή, αυτή, οι οποίες επιδιώκουν να ισχυροποιήσουν την επιρροή τους και σε άλλη μια χώρα εκτός της Γεωργίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η πρόσφατη αναγνώριση από πλευράς τους της γενοκτονίας της Αρμενίας και της καταδίκης της ΝΑΤΟικού συμμάχου τους, της Τουρκίας.
Όλη προσπάθεια είναι να βρεθούν όσο πιο κοντά και περικυκλωτικά γίνεται στη Ρωσική Ομοσπονδία. Η στρατηγική σημασία της πύλης του Καυκάσου είναι αναντίρρητη.
Δεν χρειάζεται λοιπόν μεγάλη φαντασία να αντιληφθεί κανείς το ρόλο των παραγόντων στη προκειμένη περίπτωση, δεδομένου ότι η ειρηνευτική προσπάθεια είχε ήδη δρομολογηθεί, με τη παράλληλη ενίσχυση και του ρόλου των χωρών του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας, που ήταν έτοιμες να στείλουν ειρηνευτική δύναμη, που θα λειτουργούσε συνεπικουρώντας τη Ρωσική ειρηνευτική δύναμη.Ολόκληρο το άρθρο εδώ:Υπάρχουν ανοικτά μέτωπα, κάθε άλλο παρά ανενεργά – Δύο ειδήσεις που δεν είναι καθόλου καθησυχαστικές
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ 