Υπάρχει άραγε προοπτική ελέγχου των εξοπλισμών στο μέλλον;

SCOTT RITTER: Επαναπροσδιορίζοντας τον έλεγχο των εξοπλισμών μετά την Ουκρανία

Έχοντας χρησιμοποιήσει τον έλεγχο των εξοπλισμών για να αποκτήσουν μονομερές πλεονέκτημα έναντι της Ρωσίας, το κόστος για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο να επαναφέρουν τη Μόσχα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα είναι εξαιρετικά υψηλό.

Απεικονίζοντας την αυξητική και καθοδική εξέλιξη της συσσώρευσης πυρηνικών κεφαλών κατά τη διάρκεια των ετών του ανταγωνισμού των πυρηνικών εξοπλισμών στο Minuteman Missile National Historic Site (Εθνικός ιστορικός χώρος αναφοράς πυραύλων Minuteman) στη Νότια Ντακότα, 2017

Scott Ritter

Ο έλεγχος των εξοπλισμών μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας βρίσκεται σε κατάσταση ακραίας δυσπραγίας.

Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη θεμελιώδη συνθήκη για την αντιβαλλιστική πυραυλική προστασία (ABM) το 2002 ακύρωσε τη λειτουργική και θεωρητική προϋπόθεση της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής (MAD) που παρείχε λογική ισορροπία στις θεμελιώδεις αρχές της θεωρίας της πυρηνικής αποτροπής.

Παρομοίως, η αιφνίδια καταγγελία της συνθήκης για τις Ενδιάμεσες Πυρηνικές Δυνάμεις (INF) από την κυβέρνηση Trump το 2019 έπληξε και τα δύο στοιχεία του αξιώματος «εμπιστοσύνη μεν, επαλήθευση δε» που διέπει τα ζητήματα ελέγχου της συμμόρφωσης, τα οποία καθιστούσαν εξ αρχής βιώσιμο τον έλεγχο των εξοπλισμών.

Η τελευταία εναπομείνασα συμφωνία ελέγχου των εξοπλισμών που θέτει όρια στα στρατηγικά πυρηνικά οπλοστάσια τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας είναι η Νέα Συνθήκη για τη Μείωση των Στρατηγικών Όπλων (START).

Υπογράφηκε το 2010 και παρατάθηκε για πέντε χρόνια το 2021, η συνθήκη θα λήξει το 2026. Θέτει περιορισμούς στον αριθμό των αναπτυγμένων πυρηνικών κεφαλών που επιτρέπεται να διαθέτει κάθε πλευρά (με όριο 1.550), καθώς και στα φέροντα μέσα του εξοπλισμού (πύραυλοι, βομβαρδιστικά, υποβρύχια) για την τοποθέτηση αυτών των κεφαλών (700).Ολόκληρο το άρθρο εδώ:Υπάρχει άραγε προοπτική ελέγχου των εξοπλισμών στο μέλλον;