Ο λαϊκός-πατριωτικός ριζοσπαστισμός που εκφράστηκε στα πρόσφατα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, στιγματίστηκε από την κυνική και αντικοινωνική κριτική του μεγαλύτερου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του «αντιεξουσιαστικού» χώρου. Σε συγχορδία με τους δεξιούς ψάλτες της νεοφιλελεύθερης νομαδικότητας του ανθρώπου, οι χώροι αυτοί εκδήλωσαν ανοικτά τα απωθημένα τους, για ζητήματα ταυτότητας και πρωτογενούς λαϊκής έκφρασης.
Η βρώμικη επίθεση στον Μίκη Θεοδωράκη, εκτός όλων των άλλων υποδηλώνει τη βαθύτατη αλλοτρίωση των χώρων αυτών καθώς και την επιβεβαίωση της υπερηδονιστικής νοοτροπίας ενάντια σε κάθε μέτρο. Είναι η εκδήλωση ενός ναρκισσισμού που λειτουργεί αντικοινωνικά και όχι ως μέρος μιας ισορροπημένης διαδικασίας που οικοδομεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλωστε οι χώροι αυτοί επικαλούνται το λαό, αλλά στην ουσία δεν τον θέλουν να μπλέκεται στα πόδια τους. Υποτίθεται ότι αγαπούν όλους τους λαούς του πλανήτη, όλες τις πατρίδες του κόσμου (εκτός από τη δική τους, παραδόξως), μα όπως μας λέει η παράπλευρα ψυχολογική φράση του Ντοστογιέφσκι : «όποιος αγαπάει όλη την ανθρωπότητα, δεν αγαπάει παρά μόνο τον εαυτό του». Και δεν είναι τυχαίο ότι οι χώροι αυτοί ξεχειλίζουν από ναρκισσισμό, έπαρση και προκλητικότητα (εκδήλωση, βεβαίως ενός δραματικού προσωπικού και συλλογικού τραύματος ταυτότητας και σχέσεων). (περισσότερα…)
